Trabzon Lisesi Mezunlarının 13. Yemeği bu sene 20/21 Nisan 2013 tarihlerinde Yalova Thermalium Wellness Park Hotel'de gerçekleştirildi.

Organizasyonluğunu Suat Melek'in yaptığı etkinliğe çeşitli illerden gelen 38 kişi (Hakkı-Semra Ustaömeroğlu, Hasan-Emine Saltık, Mustafa-Şükran Gürsoy, Atalay-Gülser Kelecioğlu, Bedir Toker, Adnan Yazıcı, Güven Hacısalihoğlu, Ali-Begüm Demirkır, Ahmet-Fazilet Akyüz, Hamza Küçükosman, Halil İbrahim Çetinkaya, Ender-Tülin Araz, Sevcan-Sabit Yardım, Feyza Pirselimoğlu Akyüz, Fügen-Süleyman Bülbül, Embiya Sancak, Osman-Gülin Candeğer, Canan Candeğer Kaprol, Sadettin-Sevinç Işıl, Hüseyin-Sevgi Tok, Mustafa-Sevinç Tok) 2 günlük beraberliklerinde hoşça vakit geçirdiler.

Yalova ve Yalova dışından gelen katılımcılar; öncelikle otele yerleştikten sonra otel içersindeki SPA hizmetlerinden istifade ettiler.

Saat 17,00'deki kokteylin akabinde, 17,30'da Ankara Devlet Opera ve Bale sanatçılarının sunduğu ve yaklaşık 1 saat süren piyano, soprano, bas ve cura-bağlama eşliğinde nostaljik ve Karadeniz-Trabzon yöresi müzik dinletisi ile katılımcıların beğenisini kazandılar.

Akşam 19,30'da göl ve orman manzaralı restoranda açık büfe nefis yemekler yenilerek, kemençe ve TSM fasıl eşliğinde gecenin geç saatlerine kadar eğlenildi.

21 Nisan Pazar sabahı açık büfe zengin kahvaltıdan sonra otelin terasından misafirler kahvelerini yudumlayarak nefis göl ve orman manzarasını seyrettiler.

Günün ilerleyen saatlerinde çevre ve çağlayan gezisine katılan arkadaşlarımız bol bol fotoğraf çekerek hoşça vakit geçirdiler. Yıllardır birbirini görmeyen arkadaşlarımız vedalaşarak otelden ayrılırken yüzlerindeki mutlulukları görülmeye değerdi.

"Trabzon Lisesi İstanbul Buluşması" adı altında 10 Mart 2012 tarihinde Yıldız Teknik Üniversitesi Çatı Restoranda gerçekleşen yemeğe 66 Trabzon Liseli katıldı.

Yıllar sonra bir araya gelen Trabzon Liseli arkadaşlarımız hasret gidererek hoşca vakit geçirip eski günleri yad ettiler.

En kısa zamanda tekrar buluşabilmek dileğiyle gece sona erdi.

1947 yılının Mayıs ortalarında Trabzon Lisesin­de göreve başladım. Ders yılı sona ermek üzereydi. 'Müdürler müdürü' diyebileceğim Faik Dranaz bir lise sınıfı vermişti; o sınıfın notları edebiyat öğret­meni Nihat Sanal tarafından cömertçe değerlendi­rildiği için öğrencilerle aramızda bir sorun yoktu.

Dersaneye ağır adımlarla ilerlediğim o ilk günü, öğrencilerin merak ve dikkat dolu bakışlarını 'dün gibi' anımsıyorum.

Yaşlandım; anılarımı yazmaya başladım. Trab­zon, o anıların ilk bölümü olacak. İzlenimlerimi şöyle belirlemişim:

"......O dönemde Orhan Veli, Cahit Sıtkı, Ah­met Muhip Dıranas, Oktay Rıfat'tan şiirler okuyor, bu ozanların anlatım güzelliğini dile getirmeye çalı­şıyordum. Kimi kez de Sait Faik'ten soluğum tükenerek, sevinçle örnekler sunuyordum. Öğrenciler bir izci kampına çıkmışlar gibi, yüzlerinde gerginliklerini eriten bir havayı yaşıyorlardı. Zamanımın boşlu­ğunu kitaplıktan yararlanarak geçiriyor ve güneşli günlerde 'Ayasofya semtinde deniz kıyısındaki bir kır kahvesinde lacivert dalgaları, uçsuz bucaksız ufukları seyrederek İstanbul'u düşünüyordum."

Trabzon'dan 1952 yılının ilk günlerinde ayrıl­dım. 1987 yılına değin bu arada bir ömür geçmiş. Göremedim Trabzon'u bir kez daha. O Ayasofya­daki kır kahvesinin yerinde şimdi herhalde yeller esiyordur.

Kentlerde sevgililere benzer sanırım! Gençliği­nizde tanıyıp bağrınıza bastığınız güzel, yıllar sonra sönüp tükenen bir görüntüyle karşınıza çıkarsa, yı­kıntıya uğrarsınız. Bende Trabzon'u düşlerimdeki o ince çizgileriyle bulamayacağım kuşkusuyla şim­diye değin gidip görmek istemedim.

Ne var ki, artık gerçeği benimsemiş durumda­yım. Görmekten kaçındığım kent değil, kendim. Kentler yaşlandıkça güzelleşir. İnsanlar, ihtiyarla­dıkça olgunlaşsa da bezgin, yorgun bir havaya gi­rer. Zorunlu İstimlake' uğrayan yapılara benzer.

Trabzon Lisesi'nde yirmiüç yaşında öğretmen iken Cahit Sıtkı'dan çok okuduğum bir dizeyi anımsıyorum: "Öldük ölümden bir şeyler umarak!" Gençlik ne güzeldir ki, ölüm bir özlem diye dü­şünülür ve tatlı bir sonuç biçiminde yorumlanır. Gerçekte güzel olan ölüm değil, yaşamaktır. Bu­nun özüne varmak için şu anda benim gibi altmış yaşını birkaç yıl aşmak gerekiyor!

Yaş diyince, sevdiğim edebiyatçıları düşünüyorum. Meslek gereği, edebiyat tarihçiliğini de 'mezar taşı yazıcılığı'na benzetiyorum. Namık Kemal, Tev­fik Fikret, Ziya Gökalp, Sait Faik hep kırksekiz yaş, civarında öldüler. Türkiye'de o yaşı aşanlara benden!.. selâm olsun....

Sözü dağıttık mı yoksa? Trabzon Lisesi'ni yaza­caktım.

Yıllar 1949-1950 miydi bilemiyeceğim. Ed­mond Rostand'ın Cyrano de Bergerac'ı edebiyat öğretmeni Halit Tanyeli tarafından sahneye konul­muştu. O ne güzel oyundu. İnanılması güç bir olay­dı.

Bir Tevfik Fikret gününde Lise Müdürü Faik Dranaz'ın okul aile birliği başkanı, karşısındaki ödün vermeyen davranış titizliğini nasıl unutabili­rim? Yıllar unutulmayan, inanılmayan hızla gelip geçti.

Trabzon Lisesi önünde bir manolya ağacı vardı. Alman mimar 'Tuat' "o ağacı kesmemek için yapı­nın simetrik görünümünü değiştirmiş" diye taa o zamanlar duymuştum. Merak bu ya-büyük zaman geçse bile-güzeller güzeli o ağaç şimdi yerinde du­ruyor mu diye düşünüyorum.

Lisenin bahçesindeki manolya ağacının dalla­rında ve yapraklarında hatıralarım İstanbul özlemlerim, sevgi dolu bakışlarım, hüzünlerim vardı. O ağacı anımsıyorum şu anda. Rüzgarda çırpınan dal uçlarını-hâlâ-görür gibiyim.!