Ey gidi Ömer kardaşum, benum dertlerum bana yetmez miydi? Nerden açtun o koniyi. Durduğum yerde başuma bi dert daha ekledun. İnan ki sen gittukten beridur bu karayemiş konusuni düşünmekteyim. Sen gerçi çok heveslisun ama belli ki bu ağaci yetişturmek içun bayağı terliyeceksun. Sorarım sana, niye tabiata karşı gelmektesun. Okumuş yazmiş adamsun. Bizum buralarda hiç işittun mi, filancanun uşaği muz ağacindan düşti da koluni kırdi. Ömer kardaşum, hangi sebepten Trabzon’da muz ağaci yok ise, o yüzden İzmir’de da karayemiş ağaci bulunmaz. Bi kere oralar çok sicaktur, yağmuri azdur. Karayemişun yaşamasina uygun muhit değildur. Nasıl ki her adam her yerde yaşamak istemezse, ağaç da bi canlidur, karayemişun İzmir’e kani ısınmamiş olabilur.

Şimdi, sen bu teklifi yapandan beri aldi bağa bi merak. Düşünup duriyrım. Ne edelum da orada bir iki ağaç yetiştirelum, cümle aleme örnek olsun. Danişmadığum arkadaş kalmadi. Kahvede sordum, bir - iki yere da telefon ettum, herkes ayri bişe söyledi.

Öyle sanmaktayim ki, bizum en önemli poroblemimuz, karayemiş ağacina yabanci bi yerde olduğuni hissetturmemek. Gerisi çecuk oyuncaği. El memleketinde olduğuni anlamasun diye ağacun kafasına çuval geçurmeyeceğumuze göre, yabancıluk çekmemesi içun elumuzden gelen gayreti göstermemuz gerekmektedur.

Şimdi benum aklima gelen bazi düşünceleri sana aktarayim, sen da ayriyeten düşun; bi orta yol bulalum. Bi kere, senun dikeceğun karayemiş fidani, bilumum Ege bölgesinun tek karayemişi olacak. Düşünebiliy misun, sen Ege’de yaşiyan tek Trabzonli olsan ne ederdun. Adamun ödi kopar. Evunden dişari çikamaz. Bu karayemiş fidani ağuzsuz dilsuz mahlukattır. Senun insan olarak çekinduğun yerde taze bi fidancuk altina eder. Bu sebepten, yan yana iki üç tane kareyemiş fidani dikmen doğri olur. Yalanuzluk çekmesunler, birbirine omuz versunler. Haule el ayak çekilduğunde dertleşup muhabbet edebilsunler.

İkinci nasihatum, ki çok önemlidur; bu ağaç yemyeşil bi memleketun ağaci. Orada, o kupkuri memlekette derhal yabanci muhitta olduğuni anlayacaktur. Hissettuğu an kendini kahreder, iki günde kurur. Demek ki, orayi onun Trabzon’da yaşaduğu yerlere benzetmen lazim. Buni nasil yapacaksun? Ben sana buradan bi süri değişuk ağaç fidanlari, yeşullukler göndereyim. Karayemişun etrafina bir iki tane gavlağan ağaci, istiriç, osuruk hurmasi, kızilağaç, fınduk, yaban eruğu gibi onun yakindan tanıduğu arkaşlarindan dikmen lazim. Bu da yeterli değildur. Yerlerun da oyle fotbol sahasi gibi biçilmiş düz çimen olmamasi lazim... Ben sana gönderurum. Bi kaç tane sirgan, lüvera, eşek tikeni, domuz lahanasi, mora, tomara, zifin felan tikmek lazim. Gerçi evun önidur, orayi kafulluk, dikenluk yapman yakişuk almaz ama, karayemiş tutana kadar sineye çekeceksun.

Sana başka bir nasihat daha vereyim. Kulağunda küpe olsun. Yani, buralarda bi ağacun fidani tutsun diye boyle şeyler yapmak bizum aklımuza gelmez ama el memleketinde belki da gereklidur. Evun ön cephesine Trabzon’i, Sumela’yi, ne bileyim işte, Atatürk köşküni gösteren afişlerden, takvim yapraklarindan felan da as. Kareymişler seyretsun. Habu lafıma gülma. Her yoli denemek lazim. Faydasi dokunur, bilemezuk.

Şimdi, Ömer kardaşum, diyelum ki karayemişlerun etrafıni eyice Trabzon’a benzettuk. Yani tabiri caiz ise, çektur önünde foturaf da, de ki Trabzon’dur inansunlar. Bence gene da bazi eksukler vardur. Geçen gece düşundum. Manzara tamam ama; ağaçlarun sesleri, konuşulanlari duyduğuni anlaturlar.

Farzedelum ki senun uşak dişardan sana sesleniy ki, “buba ben Alsancak’ta arkadaşlarimlan buluşup Karşiyaka’ya gideceğum”. Kareymiş irkilip da demez mi: “Ula, ne Alsancaği, ne Karşiyaka’si. Burasi nere, ben nereyeyim?”

Bak Ömer kardaşum, bilesun ki o an kareyemişumuzi yitiriruk. Demek ki ne yapmak lazimdur? Buradaymişsun gibi hareket edup konişacaksun. Oyle, kibarlaşayim falan da dema. Hanimunlan, uşaklarlan gizli gizli karar edip anlaşun. İzmir’deki yerlerun, mahallerun adlarini kendi aranuzda değiştirun. Mesela, uşağun “Alsancak’ta buluşup Karşiyaka’ya gideceğuk” demesun da, “Uzunsokak’ta buluşup, Arafilboy’a gideceğuk” desun. Şifreyi zaten siz anlarsunuz. Bu arada onlarun hasretluk çektuğu şeylerun adlarıni arada sirada teleffuz edun. Mesela sen bazen dişari çik, yüksek sesle, kareymişun duyacaği şekilda hanıma seslen. De ki: “Hanım, benum canum sıkıldi, haule Sürmene’ye kadar gidi da geleyim. Belki arkadaşlarlan bi horon ederuk”. O da sana mesela seslensun ki, “Got kafali, Sürmene’ye gideceğina, git Vakfıkebir’e da al bi kilo tereyaği. Bu gün pazaridur. Evde yağımuz bitti. Dönerken da bak taze hamsi varsa al iki kilo, akşama edeyim bi buğulama”... Uyy, de haboyle, al karayemişun canıni. Vollahi o an yüreğinun yağlari akar.

Habu reçeteyi harfiyen uygula, bu sene değil ama gelecek sene karayemiş salkımlari yanaklarumuza sürünmezse adam değilum.

Ömer’cuğum, senlan habu işte başarıli olursak, ziraat ilimine da böyük faydamız dokunacaktur. Şubat ayinda karayemiş fidanlari yoldadur, bilesun. Gözlerunden öper, sıhhatli günler dilerum.

(Tikkat: Bana hangi karayemiş cinsinden isteduğuni yaz. Aha liste veriyrum: Ayran karayemişi, Kirez karayemişi, Horoz karayemişi, Vavul karayemişi bi de yaban karayemişi...)

Trabzon 2015 Dergisinden