Bugün çocukluk yarim mahallemden geçince...
Hatıralar dizildi ufkuma ince ince...

Parke sokaklarda ne oyunlar oynardık..
Hayat oyundu yalnız ve yalnızca biz vardık...

Mahallenin her evi bir sayfaydı tarihten...
Göz doymazdı seyirden, dil yoksundu tariften...

Ve o bizim üç katlı yola bakan evimiz...
Önü çiçek desenli, çiçek kokan evimiz...

Neş'eye, derde ortak komşularımız vardı...
Hepsi de ne sevecen, ne şirin insanlardı...

Şimdiyse tanınmazdı ezberimdeki sokak...
Ne insanlar aynıydı, ne de bastığım toprak...

Komşuları aradım, sorduğum gittiğim yerde...
Kimi rahmetli olmuş, kimi kimbilir nerde...

Parke taşlar üstüne beton bir yol örülmüş...
Ta altlarında sanki çocukluğum gömülmüş...

Bütün evler yıkılmış, bir bizimki duruyor...
O da istikbalini gözlerimden soruyor...

Karşıki nar ağacı, yanımızdaki kiraz...
Hiçbirisi yok artık ve hiç gelmeyecek yaz...

Yaşlar doldu gözüme, başımı öne eğdim...
Mırıldandım içimden; keşke hiç gelmeseydim...

Yılların arkasında ağlayan çocukluğum...
Her anı bir şiire sığmayan çocukluğum...